(9 jul 2023) ‘Nu komt er een romantisch stuk, door mij geschreven’ zegt de gitarist. Een jongeman, vrij verlegen, maar zodra hij speelt is hij zelfverzekerd en virtuoos. Gebiologeerd volg ik hoe de lange dunne vingers van zijn linkerhand in razend tempo over de gitaarhals springen en de ene gecompliceerde greep na de andere neerleggen. Daarbij valt natuurlijk ook de gouden ring op, om een van die vingers. Antoine Boyer zal een midden-twintiger zijn, maar hij is al getrouwd. Na een paar solo stukken krijgt hij op het podium gezelschap van een jonge vrouw, die mondharmonica speelt. Zo’n grote, met een schuifje aan de zijkant waardoor je de hele in halve tonen kunt veranderen, zeg maar: de Toots Thielemans-mondharmonica. (Officieel: de chromatische. De kleinere mondharmonica’s die veel bij blues gebruikt worden staan in een vaste toonsoort) En Yeore Kim is er goed in, erg goed zelfs, ze kan er even gemakkelijk op improviseren als de gitarist op zijn instrument.
De twee kijken elkaar aan, voor ze aan dat volgende, romantische stuk beginnen. ‘Ja, want we zijn niet alleen muzikanten’, zegt Boyer ineens, ‘we zijn ook lovers’. En voegt eraan toe: ‘En we zijn getrouwd.’ Hij moet erbij blozen en zij zit al even betoverd naar hem te kijken. Het is een warme zomeravond in Dresden, op de binnenplaats van een voormalige fabriek in het centrum, waar kunstenaars hun ateliers hadden ingericht. Het gebouw zelf is wegens bouwvalligheid gesloten, maar het binnenplein rond de oeroude eik wordt nog steeds gebruikt. Bijvoorbeeld voor het Gitarrenfestival, een initiatief uit het tweede Coronajaar, bedoeld om na alle sluitingen weer even samen naar muziek te kunnen luisteren in de buitenlucht. Kleinschalig, gratis toegankelijk (giften welkom), georganiseerd door gitaristen uit de Dresdense scene, met buitenlandse gasten. Het festival heeft corona overleefd en trekt steeds meer publiek. Dat laat zich op deze avond compleet meevoeren door de muzikaliteit én de verliefdheid van dit Frans-Koreaanse muzikantenpaar.
Het aangekondigde romantische stuk wordt gevolgd door andere. Naast eigen jazzy nummers komen evergreens voorbij als Sous le ciel de Paris, Blackbird en Les feuilles mortes. Maar in deze atmosfeer, in handen van deze twee muzikanten, op de stampvolle binnenplaats waar het langzaam donker wordt, verandert elk muziekstuk in een stukje tastbare romantiek. Wat niet hetzelfde is als sentimentaliteit. Bijna steeds kijken ze naar elkaar, soms even naar hun instrument, nauwelijks naar het publiek. Mooi hoe Boyer zijn geliefde muzikaal scherp in de gaten houdt, haar ondersteunt en door de lastige passages leidt. Vaak speelt hij ingehouden en dienstbaar, om bij momenten weer even onnavolgbaar uit te pakken. Kim laat de mondharmonica zingen en fluisteren, om met haar blik telkens weer bij hem uit te komen. Twee bescheiden topmuzikanten die opgaan in de muziek en elkaar. Na elk nummer lachen ze opgelucht, alsof ze spontaan iets nieuws hebben aangepakt en blij verrast zijn met het resultaat, als bij een jamsessie. Alles wordt vrij ademloos gevolgd door een publiek dat de nummers bekroont met een stormachtig applaus waar de muzikanten zelf van lijken te schrikken.
En ik realiseer me dat ik dit eigenlijk nooit eerder gezien heb: een authentieke liefde op het podium, niet gespeeld of geëxploiteerd, maar vol en eerlijk uitgeleefd, uitmondend in compleet meeslepende muziek. Ik denk dat eenzelfde gevoel leeft bij alle toeschouwers, van aanwezig te zijn bij iets speciaals. En het is zoiets simpels! Ingepakt worden door een intens duo dat schoonheid én liefde presenteert zonder enige opsmuk – het voelde aan als een privilege.
Meer info over Antoine Boyer en Yeore Kim. Op YouTube is veel van hun gezamenlijke muziek te vinden, bijvoorbeeld Blackbird.
PS: In een vorige aflevering berichtte ik over het naderende einde van het Dresdense straatfeest Bunte Republik Neustadt, dat ten onder dreigde te gaan aan het eigen succes, de commercie, corona en de regelgeving. Het pakte toch iets anders uit. Bezorgde buurtbewoners namen de touwtjes in handen en organiseerden op korte termijn alternatieve buurtfeesten in dezelfde wijk, zelfs op drie weekends achter elkaar. Veel kleinschaliger en met minder bier- en eettentjes, wel met live muziek en, door de haast, zonder website of programma. Het resultaat was een terugkeer naar de roots, een beperkt feest voor bewoners en hun kinderen, overigens wel met knalhard stampende house die onvermijdelijk schijnt te zijn. De evaluatie moet nog komen, maar de BRN lijkt niet dood, eerder herboren. Idee voor Koningsdag?